Tatlong linggo na ang nakararaan... nang tayo'y huling magkausap. Pait at lungkot ang idinulot.. napariwara.. nagmukmok.. muntik nang magpakalayo layo... gusto kong hanapin ang sarili ko na pansamanatalang nawala.
Nagpatuloy ng buhay.. nag focus ng sarili sa work.. kinalimutan ang cyberworld.. naghanap ng ibang paglalaanan ng atensyon...
Makalipas ang halos tatlong linggo.. kamusta na ako? Ano na ang status ko? Ano na ang pakiramdam ko ngayon?
Eto back to normal na... masaya na ulit sa piling ng mga kaibigan.. parang walang nangyari... alive and kicking na ulit..
Hindi pag e emo ito kaya ko ginawa itong blog entry kong ito.. realization ito kumbaga..
realization na hindi pala dapat mag mukmok na lang sa isang tabi.. hindi pa pala ito ang katapusan..
Salamat na lang at nandiyan ang mga tunay kong kaibigan.. ang engkantadiya.. sa patuloy na sumusuporta.. lalo na sayo amasona.. at kondesa... salamat sa suporta..
awww...miss mo pa din siya, obviously...
ReplyDeletehindi na.... antayin mong matapos yung entry ko... madami pang kadugtong yan.. hehehe
ReplyDeleteakala ko ba naka move on ka na? bakit emo ka pa rin.
ReplyDeleteay naku may tinatagong sikreto yang si centurion. hmp! ayaw pa nyang isiwalat kanina ang lahat lahat. hehe. :p
ReplyDeletekaya mo yan pinuno, kayanin natin ang kagaguhang pinupukol sa atin. tiyak naman na doble ang balik sa kanila nun.
ReplyDeletemas kawawa sila. :)
friend is synonymous to love.
ReplyDeletetrulala yun!
Smile! ;)
Maswerte ka na merong kang diwatang sumosoporta sa yo. Hindi lahat merong ganyan :)
ReplyDeleteSalamat sa pagdagdag ng blog ko sa iyo!